De Interest Coverage Statistic (ICR) is een financiële ratio die wordt gebruikt om het vermogen van een bedrijf te bepalen om rente op bestaande schulden te betalen. De ICR wordt vaak gebruikt door kredietverstrekkers, crediteuren en investeerders om het risico te meten van het financieren van geld aan een bedrijf. De rentedekkingsratio wordt ook wel de 'time rente verdiend'-ratio genoemd.
Interpretatie van de rentedekkingsratio
Hoe lager de rentedekkingsgraad, hoe groter de schuld van de onderneming en het risico op faillissement. Een kleinere ratio houdt in dat er minder operationele inkomsten beschikbaar zijn om aan rentebetalingen te voldoen, waardoor het bedrijf wordt blootgesteld aan renteschommelingen.
Als gevolg hiervan geeft een hogere rentedekkingsgraad aan dat de onderneming in een betere financiële toestand verkeert en aan haar rentebetalingen kan voldoen.
Een hoge ratio daarentegen kan erop wijzen dat een bedrijf kansen negeert om zijn winst te benutten. Als algemene regel geldt dat een ICR groter dan 2 nauwelijks acceptabel is voor organisaties met consistente verkoop- en cashflows. In sommige gevallen zouden analisten een ICR van meer dan 3 willen zien.
Een ICR van minder dan één houdt in dat het bedrijf in een slechte financiële gezondheid verkeert omdat het niet in staat is zijn kortetermijnrentebetalingen af te betalen.
Het belang van de rentedekkingsratio
Het vermogen van een bedrijf om het hoofd boven water te houden in termen van rentebetalingen is een grote en voortdurende zorg. Wanneer een bedrijf niet aan zijn verplichtingen kan voldoen, kan het worden gedwongen meer te lenen of zijn kasreserve te gebruiken, die beter kan worden besteed aan kapitaalgoederen of in geval van nood.
Hoewel een enkele rentedekkingsratio veel kan onthullen over de huidige financiële status van een bedrijf, kan het onderzoeken van rentedekkingsratio's in de loop van de tijd soms veel meer onthullen over de positie en het traject van een bedrijf.
Als u bijvoorbeeld kijkt naar de driemaandelijkse rentedekkingsratio's van een bedrijf over de afgelopen vijf jaar, kan dit beleggers informeren of de ratio verbetert, daalt of stabiel is, en u een goed beeld krijgt van hoe sterk de kortetermijnfinanciën zijn.
Bovendien is de wenselijkheid van een bepaald niveau van deze verhouding enigszins subjectief. Sommige banken of kopers van obligaties zijn misschien bereid een lagere ratio te accepteren in ruil voor een hogere rente op de schuld van het bedrijf.
Verschillende soorten rentedekkingsratio's
Voordat u zich verdiept in bedrijfsratio's, is het van cruciaal belang om twee veelvoorkomende varianten van de rentedekkingsratio te begrijpen. Deze variaties worden veroorzaakt door veranderingen in EBIT.
EBITDA
Bij het berekenen van de rentedekkingsratio is een optie om de winst vóór rente, belastingen, afschrijvingen en amortisatie (EBITDA) te gebruiken in plaats van EBIT. Omdat dit verschil geen afschrijvingen en amortisatie omvat, is de teller in EBITDA-schattingen vaak groter dan de teller in EBIT-berekeningen.
Omdat de rente-uitgaven in beide gevallen gelijk zijn, leveren EBITDA-berekeningen een hogere rentedekkingsratio op dan EBIT-berekeningen.
EBIAT
In alternatieve formulering wordt de rentedekkingsratio berekend met behulp van winst vóór rente en belastingen (EBIAT) in plaats van winst vóór rente en belastingen (EBIT).
Dit verwijdert belastingkosten van de teller, wat resulteert in een meer realistische weergave van het vermogen van een bedrijf om rentekosten te betalen. Omdat belastingen een belangrijke financiële kwestie zijn om te overwegen, kan EBIAT worden gebruikt in plaats van EBIT om rentedekkingsratio's te berekenen om een beter beeld te krijgen van het vermogen van een bedrijf om zijn rentekosten te dekken.
De beperkingen van de rentedekkingsratio
De rentedekkingsratio heeft, net als elke andere statistiek die wordt gebruikt om de efficiëntie van een bedrijf te evalueren, een aantal beperkingen waarvan elke belegger zich bewust moet zijn voordat hij deze gebruikt.
Om te beginnen is het bij het vergelijken van organisaties in verschillende sectoren en zelfs binnen hetzelfde bedrijf van cruciaal belang om te onthouden dat de rentedekking aanzienlijk varieert. Een twee-op-een rentedekkingsratio wordt vaak geschikt geacht voor gevestigde bedrijven in bepaalde sectoren, zoals een nutsbedrijf.
Vanwege overheidscontroles is de kans groter dat een gevestigd nutsbedrijf een stabiele output en inkomsten heeft, en daarom kan het zijn rentebetalingen op betrouwbare wijze nakomen, zelfs met een lage rentedekkingsratio. Productie heeft bijvoorbeeld een minimaal acceptabele rentedekkingsratio van drie of meer.
Deze bedrijven zijn meer vatbaar voor zakelijke schommelingen. De autoverkoop stortte bijvoorbeeld tijdens de crisis van 2008 in, waardoor de auto-industrie in gevaar kwam.
Een arbeidersstaking is een ander voorbeeld van een onvoorziene gebeurtenis die de rentedekkingsratio's zou kunnen verlagen. Omdat deze industrieën kwetsbaarder zijn voor deze schommelingen, moeten ze vertrouwen op een groter vermogen om rente te dekken om perioden met lage inkomsten te compenseren.
Omdat bedrijfstakken zo sterk verschillen, moet de ratio van een bedrijf worden vergeleken met die van andere bedrijven in dezelfde bedrijfstak, idealiter die met vergelijkbare bedrijfsstructuren en verkoopcijfers.
Bovendien, hoewel alle schulden in aanmerking moeten worden genomen bij het berekenen van de rentedekkingsratio, kunnen bedrijven ervoor kiezen om specifieke soorten schulden te isoleren of uit te sluiten van hun berekeningen. Daarom is het van vitaal belang om te controleren of de door een bedrijf zelf gepubliceerde rentedekkingsratio alle verplichtingen omvat.
Wat is de rentedekkingsratio en wat geeft het aan?
De rentedekkingsratio meet het vermogen van een bedrijf om zijn schulden af te handelen. Het is een van de verschillende schuldratio's die kunnen worden gebruikt om de financiële gezondheid van een bedrijf te analyseren.
De term 'dekking' verwijst naar de tijdsduur (vaak een aantal boekjaren) dat rentebetalingen kunnen worden gedaan met de huidige inkomsten van het bedrijf. In de woorden van de leek, het laat zien hoe vaak de inkomsten van het bedrijf kunnen worden gebruikt om aan zijn verplichtingen te voldoen.
Welke formule wordt gebruikt om de Interest Coverage Ratio te berekenen?
De ratio wordt berekend door EBIT (of een variant daarvan) te delen door rente op schulden (de kosten van geleende middelen) over een bepaalde periode, meestal een jaar.
Wat is een goede rentedekkingsratio?
Een ratio groter dan één geeft aan dat een bedrijf zijn schulden kan aflossen met zijn inkomsten of heeft bewezen dat het in staat is om constante inkomsten te behouden.
Hoewel een rentedekkingsratio van 1.5 acceptabel is, geven analisten en beleggers de voorkeur aan twee of hoger. De rentedekkingsratio kan niet als gunstig worden beschouwd voor bedrijven met historisch meer volatiele inkomsten, tenzij deze aanzienlijk hoger is dan drie.
Wat geeft een negatieve rentedekkingsratio aan?
Elk cijfer lager dan één duidt op een slechte rentedekkingsratio, wat impliceert dat de huidige inkomsten van het bedrijf onvoldoende zijn om de bestaande schulden te dekken. Zelfs met een rentedekkingsratio van minder dan 1.5, is het vermogen van een bedrijf om zijn rentelasten op continue basis te dekken onzeker, vooral als het bedrijf gevoelig is voor seizoensgebonden of cyclische inkomensdalingen.
